سه شنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۲

فرزان فتایی

فرزان فتایی


فرزان فتایی

پس از ده سال تدریس درموسسه‌هایی نظیر سفیر٫مجتمع فنی٫ موجه‌نو و تاکباما و همچنین  کسب مدرک TTC از موسسه‌ی سفیر و تجربه‌ی زیست‌های گونه‌گون انسان به مدد حضور شاگردان در کلاس، ذات دو گانه‌ی تدریس- یادگیری خود را بر من عیان   کرده است و این پرسش را بیش از پیش می‌نمایاند که؛ ما چیستیم ؟ انسان چیست ؟ و انسان چیست اگر‌ پرسنده‌ای کنجکاو نباشد؟ پرسش،سراسر چیستی‌ست.

راه یادگیری راهی جاودانه و سعادتمندانه بر تارک قله‌های دانش است. راهی که در مطلع خود دوگانگی معلم-شاگرد، دانستن-نداستن و... حکمران و در مقصد خود یگانگی انسانِ ایده‌آل پیروزمندانه حاضر است. در این راه اما معلم با پیوسته سنجیدن رابطه‌ی عقلی میان خود و شاگرد به فهمی از «خود» به مثابه فاعل یادگیرنده میرسد و شاگرد را رهنمونی برای بازیابی خود ،فهمِ خود و در نهایت یادگیریِ زبان به معنای اخص و یادگیری به معنای اعم کلمه می‌شود.

 


Teaching for a decade in institutes like Safir, Mojtama Fani, Moje No and TakTalk and being a TTC holder, provides the means for a thorough in-depth assessment of ones psyche and consequently shaping a pattern for human spirit, a vital necessity for teaching. But what is teaching? Teaching and learning are one thing in themselves. Both work with a rudimentry element existing in everyone of us, namely 'self'. Here is the teacher's responsibilty to help students discover that 'self' as they are traversing through oceans of intelectual thoughts. On this path to glory both teacher and student align their innerselves together and come up with a better understanding of not only English mastery but also human intellect and the nature of learning-teaching itself.